Mijn vrijwilligerswerk in Bangladesh in de mobiele oogkliniek van Panchagar zit er helaas weer op.
Oogziekenhuis in Bangladesh
De basis van het geheel, een oogziekenhuis in Dinajpur, is moderner dan ik verwachtte. Hier kom je voor alles wat met ogen te maken heeft.
Een van de artsen, doctor Islam, heeft ook een privekliniek aan huis, welke al iets minder formeel oogt (maar wel duurder is). De operaties gaan er in Bangladesh anders aan toe dan in Nederland. Ik kan me niet voorstellen dat een arts hier in je neusbeen gaat hakken (dat stukje tussen je ogen) met alleen een lokale verdoving…
Vrijwilligerswerk in Bangladesh in een mobiel oogziekenhuis
En dan is er nog een mobiele kliniek voor de mensen op het platteland.
De mobiele kliniek is echter echt primitief, het is een improvisatorisch ingerichte afdeling in een school, met vier klaslokalen als slaapzalen (wat stro op de grons, paar dekens erop en dat is het!) en een klaslokaal als operatiekamer. Meer dan twee tafels waar patienten op kunnen liggen (normaal tafels voor leerlingen), een paar tafels voor de instrumenten en een microscoop. En niet te vergeten een aggregator voor als de stroon weer eens uitvalt.
En hoewel de kliniek primitief is, is het een goede oplossing om tientallen Bengalen binnen een dag gratis van hun staar af te helpen en hen weer te laten zien. Op locatie, wat de opkomst verhoogt.
Staar
Van de 1000 Bengalen worden er 65 geselecteerd. De overige mensen hebben vaak geen oogziekte, of hebben wel iets aan hun ogen, maar niet eens waar oogdruppelafdoende tegen helpen. De troebele (kristallijne) lens van de patienten wordt verwijderd en vervangen door een plastic lens, een ingreep die nog geen 10 minuten in beslag neemt. En terwijl de arts een patient opereert, wordt op de naastgelegen tafel de volgende patient klaargelegd voor de operatie. De locale verdoving vindt (letterlijk!) buiten plaats. Wat een efficiency!
Mijn takenpakket bestaat uit het afplakken van ogen, het klaarzetten van dingen en het praten met patienten.
Afscheidsfeest
Mijn vrijwilligerswerk in Bangladesh zit er weer op. Ik had hier langer willen blijven, maar het internationale project waarin ik mee draai is gewijzigd dus moet ik door naar Gaibandah.
’s Avonds wordt er gezongen, ook ik ontkom er niet aan. Om de aandacht af te luiden grijp ik echter naar een van de fluiten, waar ik best redelijk geluid uitkrijg, zoveel zelfs dat ik de volgende dag een fluit krijg zodat ik meer op kan treden. Ehhhh, dat is niet helemaal de bedoeling!
De dag naar de operatie worden de patienten nog even aan een kleine controle onderworpen en na nog een dagje logeren in de school, kan het verband eraf en mag iedereen naar huis. Eind goed, al goed.
Dit vrijwilligerswerk in Bangladesh was onderdeel van een culturele uitwisseling via SIW.
